Een knipoog begint ergens links onderin, een spiertje in
zijn kin trilt, een plooi trekt omhoog, het halve

gezicht grijnst, zijn brilletje staat scheef en de donkere pupil
rolt alle kanten op, dat betekent, zegt hij, dat

ik het begrijp. Het lijkt op het ontstaan van een gesprek,
iets vertellen dat moeilijk is, voorbereiding

vraagt, het juiste moment kiest en dan uit je mond rolt zonder
te weten waar je begint of hoe het eindigt. Of op de

vraag waarom? Bijvoorbeeld als ik zeg dat niet iedereen zijn
verlanglijstje zal volgen maar zelf iets verzint,

het zand op straat de stoeptegels aan elkaar moet smeden,
auto’s knipperlichtjes hebben om iemand te

waarschuwen, zwaailichten, zegt hij en zou dat zand niet uit
een zakje komen dat losjes aan een luchtballon

hangt?