Tussen flarden koele lucht hangt een andere tijd. De wolken
zijn afwezig, kleur ontbreekt. Het is net een
gestold plaatje, een wazig beeld dat per ongeluk tussen alle
foto’s zit. Zelfs met een vergrootglas kun je niet
aanwijzen wie de personen zijn die erop staan. Om het nog
vreemder te maken vaar je met een pont naar
een onzichtbare overkant. Een stem begroet je, je hoort het
werpen van een touw, het water klotst.
Het geduw tegen de kade het teken dat je gearriveerd bent.
Een bijna botsing met een ander, het platte
praten uit het dorp, een fietsbel. Een plotselinge spat regen.
Een scherf boven je, een even wijken van twee
werelden. Daarna weer een zacht geruis, alsof de gordijnen
gesloten worden omdat er niets te zien valt.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x