Terwijl tijd altijd een heel ander begrip was, niet dezelfde
eenheid als voor ons, blijkt er toch te weinig

van te zijn en waarschuwt hij voor te laat komen. Het is
alsof hij nu pas een klok ziet, een agenda, en

overgaat tot inplannen en verdelen. Verlangend naar altijd
en meer van hetzelfde, schuilend onder de deken

van mist, ruimte in al mijn systemen, beperkt nu zijn bewustzijn
de mogelijkheden. Gaat hij nu elke dag een beetje

of drie keer dood, stelt hij mij opnieuw voor aan alle figuren
uit zijn leven, hangen wij nog in gedachten

een mooie voorjaarsdag op in het jaar 2021 en snuiven het
zojuist gemaaide gras, de gele takken in de berm.

Wij herinneren ons de tijdloosheid van liefde of hoe wachten
eindeloos was en een lichte verveling halverwege.