Nauwelijks weten meer hoe het moet: met armen wijd op
het podium staan en woord en bezoeker omvatten,

terwijl de aanraking uitgesteld wordt en de mond afgedekt,
misschien alleen het linkerbeen nog uitschiet bij

een dankwoord of twee en de wangen kleuren en de stem
de onderliggende gedachte met een trillen

begeleidt. Maar daar zijn en de bekenden zien, de blijdschap,
schoenen gepoetst, rugzakje vol werk, muts

over de oren, handen in de lucht, iemand verscholen achter
het boekenrek rechts, een ander kauwend en bijna

tonguitstekend dwars, een derde met koffie van onderweg.
Nauwelijks weten waarom we daar staan,

bloemen na afloop, en wiebelig hangen aan drie spijkers en
achter glas een week nadien en lachend op de foto.

 

(in een besloten bijeenkomst wordt vanmiddag het project
dichtdruk afgesloten met een achtste presentatie)