Misschien is alles samen te vatten door de hoeken in
huis te verbinden met elkaar, het uitzicht

door de ramen te besluipen met kleine passen, de adem
in te houden bij het tuimelende zolderraam dat

slechts op één gaatje nog open kan en piept en kraakt
bij de minste windvlaag, regen doorlaat

en kringen teweeg brengt in het naastgelegen paneel.
Misschien ook hangt alles af van de ruimte

tussen je beide voeten, hoe je ze plaatst, of je smokkelt
en doet alsof ze groter zijn of alleen je

tenen gebruikt, een soort oefening in het oprapen van al
die herinneringen, weggevlogen woorden,

groter gegroeide kinderen, witte zakdoeken, torenwachters
en overbodigheden als zorgen en plannen.