Dit is therapie, zegt hij met armbewegingen die bijna in
mijn richting komen en denkend aan geld onder

de fruitschaal of op andere plekken en een lichtere stap in
mijn trapportaal, een jolig gefluit vanaf straat

en misschien wel taart bij elk kopje koffie, knik ik. Mijn
eigen ervaringen lijken zo natuurlijk in

verloop dat hoogstens een overijverig schrijver daar in de
ochtend een gedichtje van maakt. Hem noem ik

niet van deze tijd, niet van deze wereld, onervaren zelfs en
licht naïef maar hij vraagt geen conclusies,

geen aanbevelingen of flash backs en het toekomstbeeld hoeft
hij ook niet. In alternatieve genezing

gelooft hij al helemaal niet, daar gaat mijn inkomensbron
en kans eindelijk iets te betekenen.