Daar waar ik vroeger niet bij leek te horen, word ik nu zomaar
toegevoegd alsof er alsnog niet aan te ontkomen is.

De kring van familieleden met bruine ogen en zwarte zware
haren nemen het melkwitte meisje aan zonder

iets te zeggen van haar korenblond en blauw en gespikkeld als
de zon langs glijdt lijf en haar verhaal van

anders-zijn en voelen vooral wordt gedeeld door zelfs de identieke
nazaten. Voor haarzelf is het een bewijs

achteraf, het ligt op de grond tussen de losse papieren of in het
zachte leer, groen bij voorkeur, van haar moeders

albums waarin volgens haar broer de chronologie ontbreekt maar
de creativiteit en het vermogen om

onmogelijke zaken te combineren onomstotelijk blijkt. Een beetje
zoals toen zij ons allen kleedde in de kleuren van de zee.