Ik dacht dat ik het niet meer kon maar op het moment dat ik
hun stemmen hoorde, opstond en door het raam

keek en zij daar zwaaiden en ik met beide armen hoog en wijd
gek deed en zij lachten, de een wat sneller dan

de ander, en ik danste en bonsde op de ruit en naar de zijkant
van het huis rende en daar hetzelfde deed en toen

vanaf het kleinste balkon floot en vervolgens naar de voordeur
rende en eindeloos op de knop drukte, zo hard als

nooit tevoren, en in het trappenhuis tegen de spijlen hing en
langzaam de voetjes hoorde en de geluiden en

een voor een de hoofdjes en hoofden zag verschijnen en van
verbazing kreet of dat mijn allerkleinste, allerliefste

vriendjes waren maar hoe kon dat nou, ze waren zo groot, en
zij giechelden, toen wist ik dat ik het nooit zou verleren.