Mijn moeder zou, terwijl ze de draad omsloeg en de steken telde,
hem vragen of het derde kind niet wat stiller was

dan de overige en hij zou zijn leesbril op zijn hoofd schuiven en
gaan nadenken maar niets bijzonders weten, ze

zouden het puntje taart dat overgebleven was delen en zij zou
verder gaan met haar handwerk en hij met zijn boek

en daarbij zou hij willen dat ze iets minder venijnig met de pennen
tikte en zij dat hij iets minder zuchtte bij wat

waarschijnlijk het mooiste woord ooit was. En dat derde kind zou
inderdaad stiller zijn, de vuile borden naar de

keuken tillen en alvast gaan afwassen of gewoon luisteren naar dat
wat de anderen zeiden en niet weten wat ze zelf

wilde of nog kon vertellen omdat ze niet dacht dat iemand haar
hoorde en ze geen woorden wist van betekenis.