Ik zat gewoon net in een getimed gedeelte waar je gelimiteerde
kansen voor krijgt, zegt een zoon, ik ook, wil ik

terugroepen, het maakt het leven zoveel spannender, zijn stoep
leeg en mijn beweging grimmig. We fietsen

een extra rondje om, zijn was ruikt naar pizza, hij ruikt naar pizza,
afstand houden gebeurt hier vanzelf.

Het andere kind is jaloers op het gemak waarmee wij elkaar wel
kunnen zien, ik breng hem het gelimiteerde in beeld,

hij verhoogt zijn eigen kansen in een volgend level. Ik hoor een
blikkerige stem roepen ‘next’. Weet je,

zegt de eerste, het is allemaal niet zo eenvoudig. Nee, ik krijg
geen pizza in retour, zelfs geen koude, en dat ik nu

niet de hele week ga nadenken over dat limiet, hij heeft me alles
al verteld. Zijn grijns omvat de hele wereld.