Je zou het op een stuk karton schrijven en voor mijn ramen
houden, je kwam alleen niet zo hoog. Kleine kinderen

plaatsen beren op de vensterbank, groten tassen met verrassingen
op de stoep, ze zingen en bonzen op de ruiten,

maken gebaren die een tel later nagedaan worden maar op de een
of andere manier lig ik achter de bank

en ben onzichtbaar. Niet alleen vanwege die hoogte dus. Hier
balanceren vogels, een verwassen handdoek

houdt zich in de bovenste takken vast, een vliegtuig mist. Een
halve trap steekt in de kale tuin beneden, om de poten

een uiteengereten vuilniszak met schatten die een hond in het
verlaten doel legt, het gejuich is nog van

gisteravond. Dat gefluister van jou was dus niet hoorbaar. Probeer
het nog eens, de geur van viltstift is veelbelovend.