Nu kinderen vrij zijn, niet meer in optocht voorbij dit raam trekken,
redacteuren hun bootje uit de haven sturen en met

één hand de onderrug van hun vrouw kriebelen, verslaggevers de
hoeveelheid lucht beschrijven in een plastic krokodil,

spelend aan hun voeten, interviewers alleen het gehalte Sangria
meten of het effect van de zon, horen schrijvers

losgelaten te worden, in ieder geval in keuze van onderwerp en tijd.
Geen deadlines dan een vaag gebaar naar een

voorbije zomer, een straks, een veilig thuiskomen, een temperatuur
onder nul. Er zijn er die natuurlijk doen alsof:

geen ijsjes in de aanbieding, geen fleurig zonnehoedje, geen loom
langstrekken, geen luieren. We krijgen de ligstoelen

niet in elkaar, hunkeren naar stamppotten, negeren het zweet en
voelen ons, als altijd, misplaatst in ogenblik en ruimte.