Aan het eind van het verhaal vertel ik wat er echt
gebeurde en ik houd de omslag waarop

zijn foto omhoog en langzaam langs hun gezichten.
Het jongetje dat donker en serieus

en met zijn handen voor zich op het schooltafeltje
naar de fotograaf kijkt en daarstraks nog

in een driedelig pak, grijs met smal wit streepje en
voor een rijksdaalder bij de kringloop gekocht,

onherkenbaar voor zijn ouders was, langs ons liep,
trots op de vondst waarmee hij een dag langer,

een dag uitstel verkreeg, daarna zijn hemdsmouwen
opstroopte, nog even keek naar het haar

dat eindelijk groeide, zwart, zoals hij, als kind had
gewenst, en toen de lus aanhaalde, strak

van de bijgeleverde stropdas, oranje gestreept, die
gratis uit de linker jaszak had gebungeld.

 

(in de voorleesgroep huilt mevrouw B. sowieso elke keer waarna zij mij
bedankt, met twee handen, en zegt zo genoten te hebben)