Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

alleen nog het waken

Het is als met het uitstellen van muziek, het in sluipbeweging
naar de platenkast lopen, je favoriet blindelings

kunnen pakken omdat je overal met tranen in je ogen de tonen
en zelfs de slechtste covers herkent, niet

wilt geloven dan dat het ooit geschreven is voor hen, de deur
piepend dichtlaat en niet aan de volumeknop draait,

zelfs niet de foto op het hoesje bekijkt, misschien alleen even
voelt door het glas heen. Het mist misschien

de aanmoediging: je kunt hier gerust huilen, zei een vreemde
mevrouw, een lange schraag, plastic borden met

eten, ik doe het zelf bijna ook, zei ze later, nu ik jou zo hoor
en dan het bijna kunnen voelen, de begintonen

horen en nog voorwenden doof te zijn eerst, o maar om te kunnen
janken zoals je danst, schokschouderend en bloot.

« »