Het is als met het uitstellen van muziek, het in sluipbeweging
naar de platenkast lopen, je favoriet blindelings
kunnen pakken omdat je overal met tranen in je ogen de tonen
en zelfs de slechtste covers herkent, niet
wilt geloven dan dat het ooit geschreven is voor hen, de deur
piepend dichtlaat en niet aan de volumeknop draait,
zelfs niet de foto op het hoesje bekijkt, misschien alleen even
voelt door het glas heen. Het mist misschien
de aanmoediging: je kunt hier gerust huilen, zei een vreemde
mevrouw, een lange schraag, plastic borden met
eten, ik doe het zelf bijna ook, zei ze later, nu ik jou zo hoor
en dan het bijna kunnen voelen, de begintonen
horen en nog voorwenden doof te zijn eerst, o maar om te kunnen
janken zoals je danst, schokschouderend en bloot.
elbert gonggrijp
10 oktober 2017 — 05:38
Geweldig beeld… Je zou bij het lezen ervan al bijna zelf ontroerd van raken… Maar heel erg bekend. Sommige muziek raakt je al bij de gedachte eraan. This Mortal Coil, Lisa Gerrard, Jeff Buckley doen dat bij mij. Zeker het nummer ” Shiver ” van Coldplay, een groep die helaas ten onder is gegaan in het commerciële graaien…
Groetjes van mij en wat mij betreft mag je huilen…
alja
10 oktober 2017 — 05:43
niet in de ochtend 🙂