Zoals je vroeger uren in de rij stond voor het verkeerde
loket, of slapend zelfs voor dat ene kaartje of
van de ene voet op de andere bij de zwemles een, twee,
drie kinderen lang of tot tien telde bij
afspraken met de orthodontist, mentor, echtgenoot of
pompbediende, nerveus in jezelf sprak en
opnieuw je pose innam bij minnaar, coach of dokter en
haar hand nam terwijl zij wachtte, zingend
van vogels die allang in de bomen sliepen en grassprietjes
zelfs die al waren gaan liggen of tikkend met
je vingers op tafel je beurt achter de computer afdwong,
geld dat er niet was, waarheid die
verzwegen werd, zo wacht je nu alleen op jezelf: de tijd
overbruggend tussen schrijven en lezen.
elbert gonggrijp
1 september 2017 — 18:10
GEWELDIG! In één woord geweldig…. Je zou bijna zeggen: niets meer aan veranderen, maar dat doe je al niet dus…. Maar over de inhoud: het zwiert, het deint lichtvoetig in de maat zowel in tijd als in filmische beelden. Ik ben sprakeloos.
Liefs van mij
alja
2 september 2017 — 05:13
jij en sprakeloos….dank je wel