Zoals de mouwen van een nieuw jasje steeds een geluidje maken,
iets tussen zoemen en glijden in, zo botst hij steeds
lichtjes tegen mijn flanken aan en zegt dan sorry. Zoals een voor
mij bekende stad voor hem steeds meer ontsloten
raakt, zo verloopt het gesprek. Er is zon en een koude windvlaag
om de kerken, even de ogen dicht op een bankje
langszij. Soms de bewegingen vergelijken, zoals in het gezicht de
bekende trekken nagaan, onvermoeibaar alles
benoemen. Toen en nu en morgen misschien zoals de kleuren uit
een ander land, het steenrode, het diepblauwe,
kunst in een andere volgorde, een ander tempo. Een glanzend laagje
op een puntje taart, de beleefdheid naar een vreemde.
Onderweg zijn en thuiskomen. Dankbaarheid voor iets dat vanzelf
spreekt. Waarschuw me, zeggen wij, als het verdwijnt.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x