Zeker drie mensen herkennen zich in het voorgaande, lopen voortaan
wiegend over straat, groeten vanaf elke hoek,

blijven een week of wat ontroerd en nog overtuigder van al hun visies,
plannen en bemoeienissen, ongevraagd, en een

denkt echt dat het de beloning is van een relatie die eerst zo weinig
leek te bieden, binnenkort zal hij zich nog eens

duidelijker uitspreken, maar degene voor wie de lof was, leest het niet
en beweegt nog op dezelfde nonchalante wijze verder,

en zo hoort het ook. Vervolgens menen zeven mensen dat ze ook zo’n
iemand in de buurt hebben en besluiten tot

bloemen en een cadeautje en nooit verwaarlozen of negeren maar nog
eens beter kijken en luisteren, dat vooral. Bofkonten

zijn we, we moeten een clubje vormen en het glas heffen maar we lenen
niemand uit, een gezamenlijk vers misschien?