Vroeger hingen we de paastakken omgekeerd voor de ramen
en vlochten het brood tot een mandje, de

eieren lagen in de immense tuin en wij schuilden bij elkaar
op de zachtste bank waarvan de kleur rood maar

heel langzaam tot roze sleet, dromen waren nog wensen
waarin we allemaal in één straat woonden,

en elke lp werd als buit op de wereld veroverd en kwam in
een keurig getypt lijstje terecht en wij waren niet

standaard maar natuurlijk hetzelfde als iedereen: jong en
sterk en goedgelovig. De paastakken groeiden

als bomen in de tuin maar dat was later, de straat is weiland,
de eieren zijn besmet, lp’s kun je verzamelen

en lijstjes staan in de cloud, wij te groot om waar dan ook
nog te schuilen, de bank eindigde met haar poten omhoog.