Schrijven over hoe dat niets alles werd is eigenlijk het omgekeerde.
Dat alles dat niet bleef, verging, de bocht nam, in het

geheugen wegzakte, de naam is waar je niet meer op kunt komen,
maar wacht even, straks misschien, de poes die je nog

ziet lopen, de vlekken zwart waarachter je beesten doet vermoeden
die veel gevaarlijker zijn, je vader, je mamma, het roze

jurkje waar ze bloemen op borduurde, hoe je neerlag in het gras,
het zachte bed, de teruggeslagen dekens, onder de

notenboom, de schommel, hem, je nooit verzette tegen liefde, warmte,
de zachte druk van, drie kinderen bovenop je, zorgen,

feesten, ontmoetingen, een lichte zucht, sneeuw en daaruit ballen
gooide, mis, mis, raak, om dan uit te komen, telkens weer,

op dit witte vel, dit witte scherm en je jezelf tussen de letters
terugvindt, de wereld dat viezige zwart na driftig vegen.