Geen van de vrouwen komt alleen. Ze hangen tegen elkaar,
schateren als groepje, delen de cakejes, bekijken

de concurrentie. Ze zijn in de meerderheid, natuurlijk. Hier
en daar loopt een man, strak van boven in

een kleurrijk colbert, de spijkerbroek gestreken, de schoen
nog met een punt, tikkend over de vloer.

Elke verplichting moet je zien als een oefening in aandacht,
las ik ergens, een opdracht mindfulness. Zelf

doe ik liever alsof ik een undercover agent ben die iets moet
testen, onderzoeken, uitvinden en twee, drie

mensen moet betrappen. Het liefst in een spraakmakende
vermomming, een pak dat net iets bij elkaar houdt,

een gekleurde rug door een open spleet, hoge hakken en
geen doorgelopen mascara, achteloos rokend.