Vroeger hing hier een whiteboard aan de muur waarop eerst
keurige zwarte lijnen onderscheid maakten,

de dagen in volgorde en de afspraken in rood, blauw of groen
totdat de bezoeker daar een auto van maakte of

een bloemetje of een kruisje, simpelweg. Totdat ik langs gleed
met mijn billen en vegen creëerde, verwarring en

verrassing. De doppen van de stiften raakten zoek, de droge
uiteinden roken niet langer lekker en ik miste het

omslaan van papier. Daar denk ik aan als ik de witte weg zie
onder mij, de verse sporen, de rode wagen op

de hoek, de grijze vuilniszak, de bijna bedekte kerstboom, die
ene bal. Hoe een lijn nooit recht loopt.

Mijn pen krast op het papier, ik haal een krul door gisteren, het
handschrift morsetekens, een zonnetje ontbreekt.