Er zijn ochtenden waarop je niet wilt opstaan, alleen veilig kunt
zijn ver onder de dekens, de confrontatie met de echte

wereld uitstelt, hoogstens later naar de bakker drentelt, een paar
meter verderop, en de geuren opsnuift maar speelt

dat je een toerist bent en niets verstaat van het gekissebis na welke
recente gebeurtenis dan ook. Er hangt nog een vlag ergens,

er laat een flyer los die om de lantaarnpaal zat, een plastic zak
hupt een paar passen voor je uit, leeg. Zelden

verkondigen we hier onze mening, we verpakken haar altijd in
wat suggestieve bewegingen, u moet ons tussen de

regels lezen alvorens we ons laten kennen, alleen dat terug slaan
van onze dekens moet genoeg zijn. Er is geen poëzie

die ons mensen redt. En liefde, ach, op de herhaalde poging komt
het aan, zei iemand ooit, en vertrok.