Een lezer had gedacht dat ik heel anders was. In het echt dus.
Een beetje zoals die man die na afloop op me stond

te wachten en beweerde dat alles over relaties ging en erger.
Hij zag misbruik door bepaalde figuren en noemde

zelfs een naam. Hij deed zoals mijn moeder kon doen: vinger
op de lippen en dan ssttt zeggen want ‘het’ was

ons geheim. Het was altijd veel meer dan dat. Soms was het
helemaal niets. Dan kon iemand anders weer

zeggen dat ik daar zo leuk over kon schrijven, dat niets. En
heel soms is er de vraag waarover het dan wel ging.

Net zoals bij de kunst waar onderaan het bordje ontbreekt en
je zelf de titel mag verzinnen of een thema

en heel parmantig iemand zegt ‘het leven’ en dan met een zucht
doorloopt naar het volgende stuk.