Vroeger viel ieder technisch probleem op dit apparaat geheel samen
met de kruimels in mijn toetsenbord, een doorgeknaagde

kabel, een te harde klap, kortom een te eigenwijs beheer van mijn
eigen zaken en een koppige weigering hulp te roepen.

Simpelweg gooide ik liever het apparaat met alle toebehoren uit het
raam waar onderdelen dan nog wekenlang in het gras

zouden liggen of platgewalst zouden worden door de auto van de
buurman. Tegenwoordig waarschuw ik bij elk piepje,

elke ruis, elk te lang zwart beeld, de geduldige en immer beschikbare
webmaster die dan pal daarop een vreselijk ongemak

constateert maar meteen beterschap belooft. Eerst kijkt hij dan mee
en zie ik mijn pijltje, door hem bestuurd, een heel andere

kant opgaan, en tel tot honderd. Vervolgens blijft hij hangen, stuurt
een conclusie en maant me tot passief verzet. Zoals nu dus.