Het is het gevoel van vergeefsheid, daar geweest te zijn maar
zonder dat hij het zich herinnert. Van een, twee keer

naar nul keren. Van nerveus ontmoeten naar streep in de agenda,
of dat niet eens. Een hoofd dat lekt, een teveel aan

inhoud en dan alle inhoud als ballast. Zoals ik vroeger bang was
dat de rode, zwarte, blauwe, bruine en paarse kleur

uit mijn geverfde haren als een plasje op het kussen zou liggen.
Zoals ik zeker wist dat ik geen enkele opdracht zou

kunnen doen, vergeefs gestudeerd had en in alle vroegte was
opgestaan. Maar dat zeg ik natuurlijk niet.

Ik zeg dat ik gerust ook wel dingen vergeet. Namen enzo, routes,
het waarom van iets. Maar ik zie hoe ik

daar was, hoe ik hand in hand daar was, hoe ik onder hem lag en
hem voelde, van nul keren naar wel duizend keer.