Niet het beklimmen van een berg of het bedwingen van een
afgrond, op bijpassende schoenen en in een

fluorescerend hemd, maar het dagelijks de bodemloze put
zien van de vele potjes die ze in de vensterbank

heeft staan. Ze mist het touw waarmee ze aan de rest van
de mensheid vast zit, ze denkt dat ze de enige is die

muntjes verzamelt. Ze is een toiletjuffrouw van een blijvend
vies toilet. De buren klagen wel maar de auto

blijft op de stoep staan en ze hoort de verwarmingsbuizen
tikken, een vloer onder haar. Ze kan

mee eten in het buurthuis maar daar is ze te verlegen voor,
bovendien lust ze dat vast niet. Ze zou wel eens

echt haar evenwicht willen verliezen vanwege een te hoge
hak ofzo en dan gewoon blijven liggen. Lekker rustig.