Ook mijn eigen systeem loopt wel eens vast. Een droom die
zich op het laatste moment opdringt, een vervelend

type dat me op straat staande houdt, twee kindertjes die ruzie
maken, een ijsje dat voor keelpijn zorgt,

een pappa die heel laat pas thuiskomt, een maaltijd om half
tien, S. die over dood begint. Misschien is

dat ook helemaal niet erg, dat vastlopen dan. Het maakt je
nog bewuster van de behoefte aan orde, chronologie,

rust vooral. S. wil bijvoorbeeld even alleen boven spelen of
gewoon even zitten, dat mag eigenlijk nooit,

beweert hij, maar hij heeft er zo’n behoefte aan. Het is zo’n
heel ernstig moment dat voor die ‘dood’ uitrent

en natuurlijk heeft het te maken met het boek dat we lezen
waarop een dier in nood zich oprolt. Klein, zoals wij.