Dat tijd eigenlijk niet bestaat wisten we al. De lief haalt
leven en dood door elkaar, kinderen groeien

bij afwezigheid over het streepje aan de muur, bezigheden
vergen dezelfde handeling als toen.

Ook in de studiezaal weten we alleen niet meer alle namen
maar kennen we wel de verplichtingen,

de locatie van de wc’s al moeten we nu wapperen met de
hand voor het straaltje water, en ontbreekt opnieuw

uitzicht en de bijbehorende frisse lucht. Uit een mandje met
namen halen we de onze en spelden haar op.

De dag na het Oranjegebeuren is het zondag, hij is heus weer
eens langs geweest en dat wij nu

gevoelig zijn voor ritme, structuur en chronologie, is bijna
zoiets als een hardnekkig geloof in wonderen.