Een onderbreking van een paar weken in ons publicatieschema,
komkommertijd tenslotte, en we moeten weer wennen

aan de handeling, het nakijken, het delen en de mogelijke reacties
daarop. Het is alsof een liefje terugkeert in ons

bed maar we zijn naam niet meer weten hoewel de warmte uit zijn
lijf bekend aan doet. Een halve nacht doen we over

de eerste letter en in stilte zeggen we het woord op zodat we in
de ochtend in ieder geval de juiste persoon kunnen

bedanken, ontbijtje erbij en dan wachten op zijn wijzende vinger
in het lege koffiekopje. Ook lijkt het erop dat we

in die paar weken afwezigheid wat aan gretigheid hebben ingeboet,
later wakker worden en opeens vinden dat de ochtend

donker is en van een ander seizoen, dat er een koffer ingepakt had
moeten staan met daarin een licht gekleurde wintertrui.