Soms komt hier iemand binnen die niets zegt over de kunst, de
altaren, de kleuren, het licht schommelen van de hut of

de hoogte van mijn val. Soms gaat zo’n iemand gewoon meteen
zitten en slaat alle bezichtiging over, roert in zijn

koffie en hapt gretig in het koekje erbij. Vaak volgt dan het eigen
zeer, het leven in overzichtelijke perioden en iets over

de liefde voor de kat. Vaker dwalen wij vanaf het begin langs
fotogalerij of boekenkast, slaan af naar het hart en

raken schurend de bewoner, knijpen onze ogen toe bij het licht
en maken terstond een nieuwe combinatie en houden

vooral onze mond. Terwijl we kijken, luisteren we. Nog steeds
niet gewend aan de toppen van de bomen ontgaat ons

gelukkig het gekruip over straat, het geruzie in de tuinen, de
losse honden en het wapperend oranje van verderop.