Nu we ouder zijn, blijven bepaalde gedachten langer hangen
terwijl herinneringen soms verdwijnen, handelingen
vertragen, spieren verstijven en al het overige verslapt. Als we
woedend worden, blijven we dat een halve dag
en bonkt ons hart gevaarlijk na en soms komt halverwege een
mooie droom datzelfde boze terug, er is niets
te relativeren, niets te delen ook want we kijken wel uit de ware
reden te vermelden. Deden we eerst iets af met een
vervaarlijk citaat uit het oeuvre van een held *, een vloek hardop
of een gemompel op de fiets dat natuurlijk geen
enkel effect had, nu zwaaien we wat met de vingers waarbij het
onduidelijk is welke we opsteken, we nemen
twee taartjes en krassen wat op papier en zien opeens weer de
scherven terug waarmee we in de tuin een boom raakten.
*
“And I hope that you die
And your death will come soon”
Masters of War,
album: The Freewheelin’ Bob Dylan
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x