Misschien, zegt de jongste, is dat mijn vroegste herinnering.
Een zusje dat aan een kabel naar beneden roetsjt,

gillend en met wapperende haren, hij veilig bij mij op schoot
en ver daar beneden. Op een filmpje doet ze nu

hetzelfde. Even is er een aarzeling alvorens ze springt en gilt.
Iedereen herinnert zich iets anders, zeg ik, of

hoe het geheugen niet altijd betrouwbaar is. Het zou zo zonde
zijn als niemand zich die jaren ervoor weet,

bedoel ik. En eigenlijk wil ik roepen hoe soms iets voor niets
geweest lijkt te zijn. Een beetje zoals nu, je

tien keer omdraaien in bed omdat het wel erg hoog leek en
handen kunnen loslaten, toch? Kabels kunnen breken,

zoals vogels soms even….En moeders zelden genieten van
dat zwevende moment tussen toen en nu.