Alsof we verslaafd zijn en geprobeerd hebben daar vanaf
te komen, nu weer een trekje nemen of een

slok en meteen weer terugvallen. Eerst nog denken dat een
hapje geen kwaad kan, die serie, dat spelletje,

een aflevering en dan weer, maar steeds opnieuw onszelf
voor de gek houden. We zouden het anders

doen maar kijk, we doen precies hetzelfde. Er was even
frisse lucht, stilte, bezinning en nu lijkt dat een

grapje. Er was een vriend dood maar er leven er nog tien
en ons gebeurt vast niets. En als we terug hollen,

lijkt het net alsof er niets gebeurd is ooit. We gillen door
elkaar heen, duwen omver, hebben haast.

En we zoenen. Zo was dat dus, huid op huid, adem tegen
adem, zweet op zweet, high fives!