Kinderachtig verzet, benen uit het lood in plaats van over de
rand, gedachten in zachte vorm, kneedbaar tot

konijnen die hoog op wolken lijken, de maan eindelijk geroofd
en teruggehangen aan een punaise. Het was

Annie die dat verzon, ik was nog druk bezig de kerktorens op
elkaar te stapelen, had wat moeite met

de spits en de haan. Bleef liever ook in het hol, verblind door
wat er al was, bij voorbaat het zoeken moe.

In het toestel bleef hij zich herhalen, ik probeerde het op hele
meters, zelfs twee maar hoorde hem nog toen

het scherm langzaam afkoelde en roerloos bleef en helemaal
zwart. Als ik naar het oosten keek, zou ik

de zon tegen de maan kunnen zien zakken maar ik dacht aan
dat draadje waarmee en wist niet waar het oosten lag.