Dat je je kind zo kan bewaren, zoals je jezelf soms houdt in
het midden van de nacht, armen om je heen

geslagen, de ene hand houdt vast aan de andere, komt terug
bij de welving van, houdt plooien, vel, herinnering,

warmte, begin, einde. Dat je voor altijd daar wilt zijn, wilt
blijven ook, zonder de illusie of zekerheid, dat

het woord het laatste is, de kleur verdwenen misschien maar
de tekening in tact. Dat het voelbaar is hoe

daar in het hart gekerfd is, het gebed hetzelfde en herhalend,
contouren van een eerder leven, een volgend

bestaan. Dat het daarom gaat, oneindigheid in liefde en totale
overgave, een betekenis die nergens groter

is dan daar, in dat wonder, die bewaarzucht, die kostbaarheid,
die rimpeling in het oppervlak van huid en ziel.

Alkmaar, 13 december, tattoo Saskia Messchendorp