Misschien moeten we het alleen doen voor de kunsten. Een
extra hoofdstuk toevoegen en nog een snedige

opmerking aan het eind van de film, iemands hoofd nog door
het wapperend gordijn, iemands hand nog

vertraagd laten wenken, het trucje herhalen, opnieuw op de
stoffige vloer vallen boven elkaar. Je haalt alvast

de attributen, ik maak alvast de beweging, je noemt me nog
dezelfde, ik jou de ander. Er zal een

vraag volgen en nog een, een vervelend gesprek, een besluit,
vier tranen en verwrongen smalle lippen die

opnieuw geen kleur hebben. Mijn ogen zien ondertussen de
muis onder het keukenkastje, de noodvoorraden

in het ruim, het ansichtkaartje uit verre tijden, nieuwe schoenen,
achtergelaten sokken, een tape met daarop mijn naam.