Om uit te stellen wat je voelt tot je het niet meer voelt. Om
te denken dat iets goed is omdat je niet
wilt dat het niet goed is, en daarin te blijven geloven. Te doen
alsof het voldoende is terwijl je weet dat
het dat niet is maar je horen zeggen dat het volstaat, het volstaat
en niet meer te weten wat precies, dat. Om
terug te vallen op een oud gebruik, iets in de opvoeding dat
herhaald werd, iets van bidden voor iets en dat
op koude knieën en een harde vloer. Om iets goed te maken voor
de nacht valt maar er is niets mis, je weet dat er
niets mis is. Omdat je uitstelt wat je voelt tot je het niet meer
voelt. Zoals muziek die alleen nog in
flarden tot je komt en nooit meer in zijn geheel omdat je niet
huilen wilt van herkenning. Je weet niet wat het is.
elbert gonggrijp
27 augustus 2017 — 14:54
Een parel van schoonheid, ingehouden emotie. Hier komt ook de laatste zin hard binnen. Muziek niet tot aan het eind willen horen omdat het te pijnlijk is… Een gedicht dat door een dwingend ritme van grote klasse is. Rauw verwoorde onmacht….