Now I wish I could write you a melody so plain, That could hold you dear lady from going insane (Bob Dylan, Tombstone Blues)

bochten in waterwegen

Om uit te stellen wat je voelt tot je het niet meer voelt. Om
te denken dat iets goed is omdat je niet

wilt dat het niet goed is, en daarin te blijven geloven. Te doen
alsof het voldoende is terwijl je weet dat

het dat niet is maar je horen zeggen dat het volstaat, het volstaat
en niet meer te weten wat precies, dat. Om

terug te vallen op een oud gebruik, iets in de opvoeding dat
herhaald werd, iets van bidden voor iets en dat

op koude knieën en een harde vloer. Om iets goed te maken voor
de nacht valt maar er is niets mis, je weet dat er

niets mis is. Omdat je uitstelt wat je voelt tot je het niet meer
voelt. Zoals muziek die alleen nog in

flarden tot je komt en nooit meer in zijn geheel omdat je niet
huilen wilt van herkenning. Je weet niet wat het is.

« »