Er gebeuren wel ergere dingen. Ruiken hoe de zomer is maar
haar niet kunnen vasthouden, voelen hoe

teveel kou nog in je botten huist, hoe je bewegingen trager
werden naarmate terwijl rondom je de geluiden

aanzwellen, opzwellen als een te heet dik lijf in de zon dat sist
en puft en zich onwelvoeglijk draait. Je ziet

al haar delen. Ruiken hoe zijn geur het pand verlaat, tergend
langzaam bijna zoals zijn lakens van je

afgleden, zijn sporen droogden, zijn haren dood tegen de koele
badkamertegels, hoe alleen zijn is binnen die

doordringende aanwezigheid van derden. Ruiken hoe het oude
huis binnen deze muren past, haar kunst, haar

zweet, haar openheid, haar recept, het wierook van de offeranden
maar haar veiligheid nooit meer te voelen.