Terwijl de dichter naar een ander woord voor ‘schoonheid’
zoekt, begeven we ons in de waan van deze

wereld. Hij is een van mijn kinderen, nerveus en jong nog
en met een voorkeur voor het ‘weemoed’.

Je kunt tijdelijk in een tekst schuilen, er is een vaag begrip,
hete thee in wijde witte kommen. Daarna

reizen we in stilzwijgende treinen, het landschap vriendelijker
naarmate de afstand groter wordt.

De meegebrachte drank lauw, proosten in een raam dat
alleen de ander zichtbaar maakt, thuiskomen

ook. Resterende uren denken over resterende woorden, dan
later verhaal halen. Zo deden zij dat ook.

Alsof het werk was en we slechts een paar seconden te laat
zouden zijn voor een nieuwe dag.

 

DSC01166

in gesprek met schrijver Jonathan Griffioen

 

zie hier het voorlaatste gesprek met Sannemaj Betten