De aanleiding was misschien dezelfde. Niet iedereen
voert haar cavia doorgesneden prittstiften,

knipt de kattenstaart drie maal door, klimt in een boom
waar ze niet meer uit kan of ligt,

uitgeteld, onder de bessenstruik tot zij niet langer mee
hoeft te doen met het verstoppertjes-spel.

Dat laatste overheerst misschien wel: niet opnieuw en
met dezelfde kracht doen alsof.

Daar staan dan en jezelf zijn en weten dat de poes met
de restanten lijm geplakt kan, de knuffel

in de boom kruipt en tot tien tellen niet meer een lesje
is dat geleerd moet, bessen eetbaar zijn

wanneer ze rood kleuren en niet eerder en schuilen
alleen hoeft wanneer je jezelf kwijt bent.