doorhalingen

Alsof ik naar mijn werk moet, door het mistige donker
van een ochtend, langs de hel verlichte

kantoorpanden, de knerpende spoorwegovergang, door
gebogen fietsers met boterhamtrommels onder

de snelbinder ingehaald, door de geur van koffie verleid,
en aankom als eerste en dan in de vensterbank

kruip en de wereld verder zie ontwaken. Hoe klein alles
beneden mij en hoe ver en eigenlijk ook weer

hoe bekend deze rituelen. Deuren klappen, auto’s starten,
gesprekken breken af. Dan het licht, rode strepen,

sterren die oplossen, zwart dat blauw wordt. Zo is het
uitzicht door het raam waaraan ik

voortaan schrijven zal. Suizen onder mij, zoevende delen
die flitsend mijn bestaan verlevendigen.

(Het nieuwe jaar is echt begonnen: op de valreep accepteerden wij gisteren
een appartement in de stad, A. is weer bij A.)