Een droom blijft hangen op een woord.
Wakker zoekend naar
wanstaltig, komen we wanhoop tegen en
waan, wantrouwen en dwang
maar niet de inhoud van de gruwelen die
we ons zagen. We legden ons
terug en zochten de bloemen op het behang
alsof die er ooit waren, het
pruttelend geluid van kleine kinderen, de
sterke armen van een vader.
We wilden wel op blote knieën aan de rand
de litanie herhalen maar
durfden niet de stap te nemen naar het
koude zeil en de echte wereld.
elbert gonggrijp
4 november 2015 — 08:48
Mooi, maar triest beeld….. Ik blijf zeggen dat ik je korte gedichten erg kan waarderen, maar soms ook wel eens weer verlang naar je bloemrijke meer verhalende gedichten…. Ga je die ook weer eens schrijven? Een verhaaltje voor het slapen gaan? … 🙂
alja
4 november 2015 — 12:24
hoe ouder ik word, hoe minder woorden ik nodig heb voor hetzelfde, Elbert 🙂