Ze is er, ergens, verscholen achter het
rood en gloeiend en veel en hoewel
ze weet dat ze een keer tevoorschijn
komen moet, wil ze
nu nog niet. Ze bindt haar haar en fietst
met lange panden, opnieuw
stapt ze niet af bij de lome dieren, het
hek gesloten. Weer laat zij
de dingen liggen. Onder haar het vuil
van de aarde. De buurvrouw
draagt wit, een hond blaft achter deuren,
het gras is dood. We kunnen
een feest geven, oppert zij maar er is
gemor over het aantal gasten.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x