Speelgoedhonden, klein en krullerig maar ook
een echte en grote die mij niet loslaten wil.

Struikelend verwissel ik mijn kleding, neem
een trap en nog een, stop een

los babyvoetje in de bek van het dier, zie mijn
vader schrijvend aan zijn bureau.

Een dringende noodzaak naar huis te gaan. De
werkdag is voorbij, ik moet mijn

kinderen ophalen van school, mijn jas is zoek,
mijn sleutels. Zeker las ik dat

in de tientallen mails die mijn dochtertje mij
naar het werkadres verstuurde. Haar

pappa was weg, haar mamma zeurde. Ze verzon
zoveel goeds zoals ik mijn mamma

zoveel slechts verzon in de hoop dat dàt leed
als het gras van de buren was: altijd groener.