Vannacht trok ik een trui aan en sokken en verdedigde haar, mijn
lieve mamma die opeens een andere afloop

wilde en samen met mijn uitgever over tafel boog en haar leven
herschreef. Eerst dacht ik nog dat ze boos was

omdat ik op blote voeten een snelweg overstak in mijn droom van
daarvoor, stond te liften met niets aan maar ik dacht

niet dat ze dat gezien had. Ze begon over verhuizen en in de war
raken en dat het anders was dan hij beweerde,

hij had het zo liefjes samengevat en bij mijn woorden gevoegd
alsof het de verkoop zou stimuleren van wat

poëzie die hoegenaamd niet verkocht wordt, ik dacht aan een combinatie
met al dat bloot maar ook dat zou ons bestaan niet

rekken, zij was al dood tenslotte en het is super gevaarlijk zomaar
een weg over te steken, maar ik keek uit, riep ik hardop!