Terwijl hij dacht aan de laatste, dacht zij aan de eerste, terwijl hij
rekening hield zelfs met vertrek, legde zij
nogmaals haar hoofd op zijn schouder, hij keek voorbij haar, zij
wees naar wat voor haar voeten lag. Eigenlijk
dacht hij altijd aan het einde omdat daarin zijn eenzaamheid zat.
Toch weet hij het niet zeker, misschien dat als ze voor
hem danst, haar handen door zijn krullen haalt, haar mond zich
opent, haar lijf zich om het zijne vouwt, iets van die
warmte over hem heen, dat dan. Zij stond op, rekte zich uit, hij
wachtte. Het was eigenlijk een spel, dacht hij,
in de verte een trein, de cadans van een reiziger. Ze duwde hem
zacht. Dat geluid zat later onder het beeld, haar
waaiende rok, de hoge bomen, het molentje waartegen een vinger
en dan nog een keer draaien. Alles begon opnieuw.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x