Na jaren in een foto een been ontdekken dat niet van ons is, een
kleur roze dat ons lijf niet kent, een houding die

ons vreemd is, een lieflijk draperen van wat bloot waar wij ons
gewoon neergestort hadden, bovenop. Een man

ervoor die wegkijkt, alle knoopjes van het overhemd dicht, de
handen open, de krullen nog kort, haartjes op zijn

polsen zo duidelijk, een grijns. Weten wat daaronder zit, niet wat
daarachter ligt. Jaren, kruimels, dichtgeslagen deuren,

vergeefse pogingen, zou hij ons aankijken we zouden alles zien.
Hoe de pupil veranderde van kleur als hij vree,

als hij ja zei wanneer we dat niet wilden horen, hoe het oog sloot
over de glans erin, bij tevredenheid dicht bleef. We

horen hoe hij sliep, in de kromming van zijn arm, maar wie ligt
er dan als verloren attribuut op die afbeelding daar?