Ze lopen precies hetzelfde. Alsof ze veel meer gelijk zijn
dan dat ze zijn. De handen op de rug en de duimen
dan over elkaar. Wij vrouwen komen daar achter, stemmen
ons gevoel in afstand af. Daarachter komen de
onverstaanbaar pratende bezoekers. De familie uitgebreid
met een verre tak. Even worden we ingehaald,
een arm in een ander, een hand om een andere hand. Het
moeilijkst is toch, zegt de ene moeder tegen de
andere, het loslaten van je kind. Er zit geen oceaan tussen,
zegt de andere. Ze reden over land, even vlak als
het onze. Zagen het water, zagen de dorpen, de steden, de
wegen. De traktaties schudden door elkaar.
Deconstructed, zeiden ze verontschuldigend. Maar we waren
juist opnieuw in elkaar gezet. Een kind erbij.
Reacties door alja
vaak ongewild
dank Frank
het verkeerde perkje
bij alles dat W. vertelt, zegt hij 'maak daar maar ...
hoe lief tegelijkertijd
dank Leonore
de 2e column voor de site van Pom Wolff
Hij is er nog, speelt piano en leest! Dank voor ...
mijn veiligheid
ik houd in alle opzichten meer van het suggestieve, x