Zoals je vroeger wachtte op de uitslag van het examen, het
telefoontje van de mentor ergens in de zomer,

niet echt kon genieten van de vrije dagen nog, bij huis bleef
om maar niet het eindoordeel te missen, je moeder

misschien nog nerveuzer dan jijzelf, zo wordt er nu gewacht
met leven, een groen licht alvorens over te steken,

een enorme rij auto’s die allemaal voor mogen. Ze zal eerst
vragen hoe je je voelt en dan vraag jij hoe zij zich

voelt, formaliteiten maar ook empathie omdat je in al die
jaren een band hebt opgebouwd met een stem, je

maakt een grapje, zij lacht en dan volgen de feiten, de status,
de waarden ten opzichte van de vorige keer en pas

als je opgelegd hebt, vijf minuten later, krijg je toestemming
veilig de overkant te bereiken, en zwaait zij.